پدرسوختگی هایم

پدرسوختگی هایم

_ فرهاد قلی زاده

پدرسوختگی هایم

_ فرهاد قلی زاده

                      1         

خب اصلامن فدای غولت بشوم عزیزم

می شود این تن لندهورت را از کنارم

بیرون پرت کنی

یا اینکه خودت مرا بپیچ لای این پتوی چند طبقه

خب تازه می فهمم

تمام چیزهایی که به اسم من می کاشتی توی باغچه

مین هایی بودند فقط به اندازه کدو تنبل

6/11/79

                                2 

چشمهایت انگار خواب می بینند می گویند بیا

اینکه دیگر زندگی هم تخم مرغی شده است باز.

از طرفی این همه تولدت مبارک از لابلای حلقه های کوتاهی ست

که ما هرروز غورباغه داریم.

شلوغ شده بودم

عکس هایی  هم که در تو گرفتم همه اش

ترتیب انگارهای بلاتکلیفم را دارند

و من که اصلا قول به تو نداده بودم دوستت دارم

اما شهر را که ترک کردم

یاد شطرنجی بودن تمام زندگی هایمان افتادم

آخر ، چشم هایت انگار خواب دیده بودند ، گفته بودند بیا ، ممنوع شده بودم ؟

9/11/79

                 3  

راه نرفته به قهقهه می افتد

در انتظاری که سنگینی اش را یخ بسته اند

همین که خالی می شود از چهره ی من

مثل یک کلاغ مصمم دارد می خندد

عوضش پشت این پلکهای این همه آشوب

هر چند تا افق هم داشته باشی

مثل یک جرعه آب خوردن ،

می سوزم – می سوزم –

به ویژه حالا فکر می کنی

چرا خودکشی این مرد به تعویق افتاده است

هی که مشت می زند به سالها و

صدایش در نمی آید

یک روز هم نشد ، خواب ببینم که قلبش الکی خوش می زند انگار.

9/11/79

                            4

دیگر سربه سر من گذاشتن هم

آدم را مبتلا به یک مرض جدی می کند

مگر اینکه کلاهت را بیاندازی بالا و

تو دلت نقشه ی قتل مرا راست وریست کنی

تازه آن هم به بهای یک چشم و غرور

آه که دیگر جای خود دارد

آخر من نه کلاه دارم که بتوانی برداری

نه علاقه ای که بگذاری سرم

دیگر سربه سر من گذاشتن هم

هیچ وقت به کلاه ختم نمی شود

خودت کلاهت را بردار ، دارد سوراخ می شود انگار.

12/11/79

                   5

                                                           به : فضای مملوس پشت عینکت

کچلم کن

حرف هایت را مو به مو دارم

راستی یادت هست سرفه خوردم

دیگر از چشمهایت هم کاری بر نمی آید

در ثانی حقیقت این همه راست

دروغ بزرگی ست که من از لابلای مژه هایت کشیدم بیرون

زبانم لال

اگر دروغکی راست بگویم

این را قول می دهم

مبادا فکر کنی کچا ها محافظه کارند

15/11/79

             6

                                                          به : می ترسم از مرگ نادر

فرو می ریزد در من .

دنباله ی آدم مضطربی هستم

که همیشه مرا به صفحه ی خالی بازی دعوت می کرد

و عاشقانه فریاد می زند : چه زیبا شده ام امروز

بدنسازی هم می رود گاهی

هی سیگار می کشد و هی ترک می کند

مثل آن کوچه ای که من دلم می خواست خانه ی شیرین ( خب دیگه ) توی آن بود

تا من مثل تمام شعرهای دنیا ازآن می گذشتم

حالا هم ساده ام فکر می کنم

حیرت ِ استراحت های جاده را به دوش می کشم

معلوم نیست این عبارت پرتم را

کدام میمون مغموم

بر حفره های تلخ نادر کاشت

نادر! شاید این شعر را هیچ کس نخواند

اما یک روز ، پادشاه اسپانیا خواهم شد

آنروز امضای تو را برای شعرهایی

می دانم هرگز نمی گویم ، جعل خواهم کرد

راستی ! ببخشید یادم رفت ، تسلیت بگویم

عصری می آیم و سر قبرت یک سیگار روشن می کنم

                                                                                23/12/79

                  7

                                                               به : اینکه گاهی نمی فهمم چطورم

وقتی که در توام

سختم است بالا رفتن

تحمل این همه بی قوارگی

و تو تا در من سوار می شوی

جاده های پر از دست اندازی که تاریکند

حفره هاییتا ته پرتگاه ها .

امروز صبح هم که داشتم حرف می زدم

روزنامه ای تیتر بزرگی زده بود :

مردم وقتی که به بالاترین نقطه از یک ارتفاع می رسند

بیشتر به فکر پرت کردن خود می افتند.

حالا هم لیز خوردم پایین

و دارم با دست انداز هایت دست و پنجه نرم می کنم

28/12/79

                 8

                                                        به : حرصی که از دستت بر می آید

من از گستره ی بومی خود

تنفسی که دم به دم بازیگوش است

اینکه دیگر نه آن

هر چیز دیگر هم که باشم به هیچ کس مربوط نیست آقایان!

در ثانی زیاد هم هزینه صرف نکنید

مرا بشناسید

که تمام مردم در من به صفر می رسند

و جهان از نو در من آغاز می شود

بدون اینکه به پایان خود رسیده باشد

و آن دم که تو در کنار من باشی

پایان جهان مرا فرا خوانده که

فتیله ی این باروت دو هزار ساله ی تاریخ بشری را روشن کنم

و بعد از گذشتن یک ثانیه فوت کنم

30/1/80

                           9

به گردآوردن صدای سکوت

این بیگانه جا

جدیت های غریبه ای را دارد

که می خواهد با تو ناگفتنی های تنش را پس بگیرد

چگونه گردن بنهم به خود

که نه امیدی برای رهاییم هست

نه رهایی که امید را دست یابم

دیگری که می آید همه ی چشمهای دنیا رسوا می شوند

آخرسر هم کلاهشان پس معرکه است

و مردم

و معرکه که صدای سکوتش را مخفی می کند

5/2/80

                      10    

                                                       به : دیگرانی که از دستشان شعر می خوانم

و من آن مرده ی زاده نشده

سرزمین پدری ام را گم کرده ام

همه ی چیزها شباهتی دور با رویاهایم

حالا که به علم رسمی ام پی برده اید

این را هم بدانید

که بادمجان بم ، خرمایش معروف است

تاریخ این قوم را نیز

به سنه ی دو هزار خیلی باستانی تر از آن که فکرش را بکنید

سرکیسه کرده ام

و تمام عناوین دنیا را بر دوش می کشم

حتا یک نفر هم پیدا نمی شود بگوید :

بالای چشمت تیروکمان

از بس که گور پدر هر چه شعر و هر چه مثل من ها

8/2/80

                           11                                                          به : دیگرانی که از دستشان شعر می خوانم

و من آن مرده ی زاده نشده

سرزمین پدری ام را گم کرده ام

همه ی چیزها شباهتی دور با رویاهایم

حالا که به علم رسمی ام پی برده اید

این را هم بدانید

که بادمجان بم ، خرمایش معروف است

تاریخ این قوم را نیز

به سنه ی دو هزار خیلی باستانی تر از آن که فکرش را بکنید

سرکیسه کرده ام

و تمام عناوین دنیا را بر دوش می کشم

حتا یک نفر هم پیدا نمی شود بگوید :

بالای چشمت تیروکمان

از بس که گور پدر هر چه شعر و هر چه مثل من ها

8/2/80

             12     

آبی بودن این آستانه ی سنگ شده را چه ؟

سکوت واقه ای که در درون اتفاق می افتد

رابطه ی آزاد کدام متقاطع مماس به ماهی ی بدون تاثیر جاذبه ی ماه

به شاعرانگی هایم چوب خواهد بست؟

دیگر هم لزومی ندارد برای دیدن یک پرنده

چشم ببندم به دستهای پنهان شده در صورتت

حق هر پرنده ای ست از زمین دانه بر چیند

حالا هم اتفاق افتاد گیرم

اساسا نه تنها شاعران بلکه همه ی کسانی که انسان نام گرفته اند

یا شاعرند یا که دیوانه

حال من باشم یا تو

فرقی نمی کند به حال پرنده ای که روی زمین راه می رود ولی ما همیشه فکر می کنیم در آسمان پرواز می کند

8/2/80

                   13

                                  به : رو به من کردنت

و تو ای لبریزترین سیگاری که نامش را نشنیده ام

این همه خوردن به چه درد شاعر می خورد

شاید هم یک روز می رسد

من بی آنکه شاعر باشم ، بمیرم

و یا اینکه سر از خوابهای مردگان در بیاورم

این هم می شود یکروز بدون ظرفیت های تو

از این همه بودن ها رها گردم

که من کشته مرده ی پدر سوخته های خودم هستم

22/4/80

14     

هی با توام ، مراکش

اینکه در مورد مصرف روزانه ی ویژگی های سحرآمیزِ تجویز شده

ترجیحی هم قایل باشم

شاید این امر طبیعی به نظر برسد

که چرا من وقتی تو را می بینم

عطسه ام می گیرد هی

بدون اینکه به تحلیلات فرض شده ام بابت تمایز زبان تک تک انسانها بیاندیشم، زود لو می دهم

هر چه را که متضمن نوعی جانبداری از هیچ چیزی نمی تواند باشد

مراکش

در رسانه های گروهی

در جوامعی که تماشاچی نداشته باشد

در تمام خیابان های منتهی به بزرگراه ها و نه به کوچه ها

ودر کوچه هایی که طلسم شده اند با عنوان راه باز جاده دراز

3/5/80

               15            

                                                به : وقتی که برایم سیب پوست می کنی

می خواهم شلنگ اندازی کنم حسابی

نه تو را در خواب زیبای خود ببینم

و نه اینکه به تمنای هیچ ستاره ای به شب بزنم

ببین بدون گفتن من هم باد به راه خود ادامه خواهد داد

شاید تصمیم قطعی ام بر این بنا باشد

که خود را متحیر ِ دیوانه عنوان نکنم

حالا     هر چه داشتم رو کردم

میل خودت هست که بیایی پیشم

با آنکه می خواهم کاملا متوجهت کنم انکارت خواهم کرد

یا از من دوری کنی

با آنکه می خواهم کاملا در اثبات تو فلسفه ی جدیدی را به مکاتب فلسفی جهان اضافه کنم

زحمت را کم می کنم

26/5/80

                  16         

من در یک حضور همه جانبه ام

و تنها با این رکترین حکم

رنگش برگشته

و آن لاشه ای که بی تفاوت

مرا وادار به تهوع می کند

و حکم صادره ام را برای ابدیتم

متعفن می کند انگار

بیرون ریخته بود

زبانی را که من از پرانتزهای چشمهایت

بکارتی دیگرگونه بایدش

که اینچنین وقیح بنماید

و کشنده ترین یخ زدگی ام

در حال نوشتن این بی تفاوتها به هدر می رود انگار

30/5/80

                17      

پنجره  مثل توی شعرها

و من که دیگر دارم باکره ای بیش نیستم

ولی حالا که باران می بارد

حالا که من پنهان به زنگ زدگی اشیا فکر می کنم

جملات معترضه ی بشری

ار من دست بردار نیستند

نمی دانم که یکروز تمام ، گورشان را گم می کنند

و آنروز تازه به یادشان می افتد

که گورشان را در من جا گذاشته اند

مثل رعشه ها و حتا مفاهیمی که از مرگ در شعرها وجود دارد

ومن  به ساختنشان هنوز هم

شاید ، ادامه می دهم

4/6/80

                18     

تهی بودن یک دلهره ام

از اعماق کشمیر

فکر نکنی ویتنام

یا یک موریانه ی بی نام و نشان

شاید فهمیده ای

لابد فکر می کنی بالاخره از کدام جنس

از جنس یک سارایوو

ببین امید من مثل رشد پنهانی فاشیسم سرمایه داری

 شعاری شده  بشود

مبهم چطور ؟  نگفتی ؟

من این رقم بیشمار را نمی توانم تاآخر عمر بشمارم

آخرش یکی پیدا می شود که بگوید

به اندازه ی تبلیغات حمایتی

5/6/80

                 19  

                                              به : هی این همه مکافات

با سه ترم مشروطی

یک ترم مرخصی

عاشق شده بودم از نو

قایم کردن قرص اعصاب و

ولخرجی های مدام و

خلوت پر از تمشک کوچه ی امیر کبیر ، پلاک 29

حالا که دارم ، سیگار می سوزد

مثل تنزل جسد مرده ای که هر چه با دا باد

شباهت یک چیزی را برداری از سر راهم

تمام چیزهای نا چیزم را

قاطی چارقدت می کنم

می دانم که چار چشمی به محفوظ بودن حق حیات

به شرط یک بسته سیگار گلشیری

کنار شمایل همین که بود

رفت دوباره آه بکشد

توی یک اتاق با یک ضبط صوت و

شمردم همه ی نوارهایم ده تا بود

نمی دانم ساعت تیک تاکم

صبح بیدارم می کند بروم سیگار بگیرم

8/7/80

                       20    

                                                    به : حالا که دارم می سوزمت

وقتی که به رویای تو برگردم

دست از پا درازتر

می شود گفت عالیجنابان آسمانخراش

و یک جفت پر از کتفهای به هم چسبیده

برای یک آماس کرده از تعابیری منجمد

چشم می گویم بنویسند

تسلیت را می گویم

همیشه که بنا نیست

نگاه انگیزترین چهره ی من

( از محمد قاپیدم این را )

و در یک زمان بی وزن

ناخنهایم را میسر می سازم

6/8/80

                   21        

                                                 به :  تمام گندکاری هایم

ببین سبب این همه جهان

و با گرفتن چقدر لیوان

و دست هایم که می نالند از تشنگی

یهو سر خوردم تو خودم

و بر چهره ای که کم کم از تامل

می ترسید

و چقدر ماه پاک کنم

من هنوز نمی توانم غذای دلخواهم را انتخاب کنم

و آزادی چیز مزخرفیست

که مرا در سلول هایم رها کرده است

و رفته است پی عشرت خود

راستی امروز روزنامه ها چیزی می گفت

و من از امروز تصمیم گرفتم هرگز

ببین سبب این همه جهان

8/8/80